Κυκλικοί Κόμβοι
Οι κυκλικοί κόμβοι κυκλοφορίας ακροβατούν ανάμεσα στην έλξη της κίνησης γύρω τους, αλλά και τη σχετική απομόνωσή τους ως νησίδων δημόσιου χώρου. Αυτή τη μετέωρη κατάσταση επιχειρεί να αξιοποιήσει ο παρών σχεδιασμός, προτείνοντας τη δημιουργία ενός περάσματος μέσω του κόμβου. Ταυτόχρονα επιχειρεί να εμπλουτίσει τη διάβαση και τον διαβάτη με μία προσωρινή αστική εμπειρία, μέσω του μηχανισμού τού καδραρίσματος επιλεγμένων πτυχών του αστικού τοπίου.
Ο μηχανισμός αυτός αποπειράται να προτρέψει τον διαβάτη στην παρατήρηση και στη συνέχεια στον στοχασμό σχετικά με αυτό που απομονώνεται μπροστά του, δίνοντας έμφαση στα στοιχεία αυτά που ενδεχομένως αποκτήσουν διαφορετικό νόημα καθώς το τοπίο συναρμολογείται ξανά με την έξοδό του από την κατασκευή.
Κάδρο ΙΙ: Η Θάλασσα
Κάδρο Ι: Η Γη
Κάδρο III: Ο Ουρανός
Οι πτυχές του αστικού τοπίου που επιλέχθηκαν είναι αυτές που περιλαμβάνουν φυσικό περιβάλλον.
Κατά το πέρασμά του ο διαβάτης αντικρίζει, αλλά και βιώνει διαδοχικά, τα τρία πρωτεύοντα φυσικά στοιχεία: το Βουνό-Γη, τον Ουρανό και τη Θάλασσα.
Ο κόμβος στην είσοδο της νέας πόλης έχει επιλεχθεί ακριβώς γιατί αποτελεί το σημείο όπου συνενώνεται η οπτική υφή του βουνού ανάμεσα στα κτήρια, με την ανεμπόδιστη θέα προς τη θάλασσα.
Πιο συγκεκριμένα, η είσοδος στη διάβαση είναι υπόγεια από τον πεζόδρομο της βιβλιοθήκης, φέρνοντας τον διαβάτη σε επαφή με τη Γη. Ο διαβάτης στη συνέχεια ανυψώνεται προς τον Ουρανό με την είσοδό του στον κόμβο, ενώ το βλέμμα του οδηγείται στις οπτικές φυγές που δημιουργούνται εντός του. Η έξοδος καταλήγει στην παραλία και στο υγρό στοιχείο, τη Θάλασσα, μέσω υπέργειας διάβασης. Αντιστρέφοντας τη διαδρομή, η διαδικασία αυτή εξακολουθεί να λαμβάνει χώρα, αυτή τη φορά με την ανάποδη σειρά.
Η επιλογή αυτών των φυσικών στοιχείων έγινε διότι και τα τρία βρίσκονται υπό άμεση απειλή, τόσο διεθνώς με τις τελευταίες περιβαλλοντικές εξελίξεις και την έλευση της ανθρωπόκαινου εποχής, όσο και -πιο ιδιαίτερα- στην πόλη του Βόλου. Η παρούσα πρόταση επιχειρεί να νοηματοδοτήσει διαφορετικά τα στοιχεία αυτά αποσπώντας τα από το καθημερινό οπτικό συνεχές, μέσω της διαδικασίας της αφαίρεσης-απομόνωσης, προτρέποντας στην επανένταξη-υπεράσπισή τους ως αναπόσπαστου κομματιού του δημόσιου χώρου.
.
